“Ik ben pas verhuisd van Oss naar Eindhoven. Ik woon nu in een seniorencomplex en ik heb mezelf maar meteen in quarantaine gezet,” vertelt een vaste klant. En daar komen de tranen… “Sorry, ik trek het even niet meer. Ik móést er even uit. En nou ben ik in jouw winkel en dan denk ik aan Griekenland. Ik zou eigenlijk in mei op vakantie gaan, maar dat gaat nu niet door. Ik ben zoooo blij dat ik hier al die Griekse spullen zie.” Ocherm… “Dan is het extra fijn dat je nu zo dichtbij woont. Tel je zegeningen. We zijn gezond en je kunt nu veel makkelijker Griekenland even hier komen opsnuiven!” antwoord ik. Ik zou haar het liefste even willen knuffelen.

Een uur later komt er een nieuwe klant, een jonge Griekse man. Hij kijkt om zich heen en de tranen rollen over zijn wangen. “Dit had ik nooit verwacht”, brengt hij uit, “jij hebt hier echt alles wat ik nodig heb. Hoe kan dat? Het is net of ik thuis kom.” Ik kan er niks aan doen, maar ook bij mij springen de tranen in mijn ogen.

En weer vloeien er tranen als een oudere Griekse klant een portie giouvetsi met lam komt ophalen. “Dat kun je nooit eten in Nederland”, zegt hij, “wat geweldig dat je dat gemaakt hebt. Ik zou eigenlijk vandaag naar mijn familie vliegen. Maar ja, dat gaat nu niet door…” Ik had eigenlijk nog liever lam aan het spit gemaakt voor Grieks Pasen, maar dat gaat jammer genoeg dit jaar niet.

Het is een heel drukke dag en vlak voor zes uur komt er een jonge Griek binnen die op de valreep nog een tsoureki (Grieks paasbrood) had gereserveerd. “Heb je er nog meer?” vraagt hij. “Ik wil er graag twee.” Gelukkig heb ik nog. “Mag ik jou en de winkel even filmen? Ik wil dit zo graag aan mijn moeder laten zien!” Natuurlijk mag dat. Hij pakt zijn mobiel, begint te filmen en vertelt aan zijn moeder hoe mooi het is dat hij in Nederland toch een Grieks Paasfeest kan vieren. En dan komen zijn tranen. En je kunt mij ook wegvegen…

En ook ikzelf ben even in tranen vanavond.

Irisje was de hele dag al op pad geweest. En zoals altijd als ik haar zoek, reageert ze meteen. Ditmaal tref ik haar aan op het dak van de berging van de overburen. Maar ze kan er niet af. Als ik haar uitleg, dat we een stukje moeten doorlopen en dat ze een stukje verder op een verlaging komt, loopt ze over de daken met me mee. Om uiteindelijk via de verlaging op mijn schouder te springen. Ondertussen zijn er wel drie voorbijgangers die hulp bieden.

Het vertrouwen van ons lieve poesje om de hoge sprong naar mijn schouder te wagen, ontroert me tot tranen.

Jaja, het was een natte dag vandaag.